Ik fiets voor de beweging, als een koningin voel ik mij dan
De 75-jarige Elvira Leschot, visueel beperkt, had tot begin dit jaar nog nooit zelfstandig gefietst. Totdat zij via haar zorgverzekering in aanraking kwam met het project Fietsmaatjes.
‘Al vanaf mijn geboorte ben ik ernstig visueel beperkt. Zo kan ik bijvoorbeeld geen huisnummers lezen maar schrijf alsjeblieft niet op dat ik gehandicapt ben want zo voel ik dat absoluut niet. Op mijn computer met een braille- en spraakfunctie las ik in de nieuwsbrief van mijn zorgverzekeraar Zorg en Zekerheid over het project Fietsmaatjes.
Dat is leuk dacht ik, daar heb ik zin in, dus stuurde ik een mailtje en kreeg vrijwel meteen een vrijwilliger toegewezen: Wim Issendonck. Eén keer in de twee weken gaat hij met mij fietsen. Het is niet zo dat je meteen kan gaan zitten en opstijgen maar. Nee, er is een gedegen voorbereiding, ook voor de vrijwilliger. Het zal half maart zijn geweest dat ik voor het eerst op pad ging en inmiddels maken we tochten van wel drie uur.
Vanaf mijn woning in Katwijk ga ik met de regiotaxi naar serviceflat Schouwenhove in Leiden waar een fiets van het project staat. Mijn blindengeleidehond gaat mee en die kan als ik fiets, bij de receptioniste van Schouwenhove blijven. Dat vinden de bewoners daar ook leuk. En als ik op de terugweg soms op de taxi moet wachten, maak ik altijd even een praatje met de bewoners. Gezellig, zo snijdt het mes ook nog eens aan twee kanten.
Op de fiets zit je in verstelbare stoeltjes naast elkaar. Ik voel me dan als een koningin. Het trappen wordt elektrisch ondersteund maar ik trap wel mee, hoor. Op mijn verzoek beschrijft Wim onderweg heel veel van de omgeving want ik zie immers niks. Ook heb ik hem gevraagd aan te kondigen als er een scherpe bocht of hobbel komt. Al zie ik dan niks, ik ruik des te meer. Ik zit de hele tijd met mijn neus in de lucht. Zo zijn we een keer richting de bollenvelden gefietst. Heerlijk. Maar andere routes zijn naar het sluisje in Leidschendam of de Horsten in Wassenaar.
Het is niet zo dat ik meedoe aan Fietsmaatjes omdat ik thuis maar alleen ben. Integendeel, ik heb een druk sociaal leven. De hond moet sowieso drie keer per dag worden uitgelaten en dan spreek ik ook allerlei mensen. Tevens ben ik actief in projecten die voorlichting geven over een visuele beperking. Ik heb geen geraniums dus kan er ook niet achter zitten.
Nee, ik fiets omdat ik het lekker vind om te bewegen en het is gezellig met mijn fietsmaatje. Het klikt tussen ons. Onderweg drinken we altijd ergens een kopje koffie. Contact met Wim heb ik via de telefoon en de mail. We houden de buienradar goed in de gaten en hij is flexibel genoeg om als het eens een keer nodig is voor een andere dag te kiezen. En als we op fiets zitten en het gaat toevallig een keer regenen. So what?’