Dat is leuk om met mijn vader te doen
Pauline de Zwart rijdt met haar vader Leo Kerkvliet die alzheimer heeft op de duofiets. Hij kan dan met haar gezellig kletsen en intussen gezond bewegen. En haar moeder die mantelzorger is, heeft dan even tijd voor zichzelf.
Ongeveer een jaar geleden zag Pauline de Zwart een bekende fietsen, samen met haar moeder op een duofiets. “Dat is leuk om met m’n vader te doen,” dacht de Warmondse direct. Haar vader, Leo Kerkvliet, heeft Alzheimer en kan niet meer zelfstandig fietsen. In eerste instantie had Kerkvliet zo zijn bedenkingen over het fietsen op een duofiets. Toen hij het een keer geprobeerd had, was hij echter meteen om. Inmiddels hebben vader en dochter al heerlijke fietstochten gemaakt, zoals laatst naar Kaageiland met de pont.
De Zwart meldde zich in september 2016 aan als vrijwilliger bij Fietsmaatjes. “Het is eigenlijk twee vliegen in één klap,” vertelt ze. “Als je Alzheimer hebt, is het goed om te bewegen,” legt ze uit waarom het fietsen voor haar vaders gezondheid van belang is. “En voor mijn moeder is het ook prettig als ze even tijd voor zichzelf heeft.” Mevrouw Kerkvliet beaamt dat ze in de tijd dat haar man en dochter een fietstocht maken even op haar gemak een boodschap kan doen of een ommetje kan maken. “Op andere momenten moet je hem toch in de gaten houden.”
De heer Kerkvliet fietste vroeger veel. “Ik ging op de fiets naar Wassenaar of naar Den Haag,” herinnert hij zich uit zijn jonge jaren. Toen hij Alzheimer kreeg en ook lichamelijk mankerend werd, viel er veel voor hem weg. “Alzheimer pakt je alles af,” vat hij zelf samen. Autorijden mocht niet meer en ook zelfstandig fietsen zit er niet meer in. “Hij zat maar thuis, de hele dag te zitten,” herinnert mevrouw Kerkvliet zich. “En hij stelt heel veel vragen.”
Ook op de fiets zit de heer Kerkvliet lekker te kletsen. “Hij kan dan lekker even zijn verhaal doen,” geeft zijn dochter aan. Tegelijkertijd komt hij nog eens ergens. “We zijn nog een keer langs de laatste bollenvelden gereden.” Een ook bij het bloemencorso waren ze van de partij. “Dan zit je er gelijk bij,” zegt de Zwart. Onlangs belde een andere fietsvrijwilliger de heer Kerkvliet op om een ritje te maken. “Hij heeft ook in de bouw gewerkt, dus konden ze het gezellig over de bouw hebben.” In de tussentijd hoeft mevrouw Kerkvliet zich even niet met vragen bezig te houden. “Het is fijn om dan wat voor jezelf te kunnen doen,” zegt De Zwart.
Dochter Pauline de Zwart heeft dan ook geen spijt van haar besluit zich als vrijwilliger op te geven. Hoewel ze zich in eerste instantie opgaf voor haar ouders, heeft ze er zelf ook plezier in. “Ik vind het eigenlijk leuker dan ik had verwacht,” verklapt ze. Dankzij de duofiets heeft het tweetal veel aanspraak: “Iedereen is heel vriendelijk.” Vader en dochter kunnen zich dan ook op de volgende uitjes verheugen. Plannen hebben ze in ieder geval genoeg: “We willen nog een keer naar z’n broer in Leiden. En het strand is ook een keer leuk.”