Kenneth Vieira is slecht ter been. Door fysiotherapie en door te fietsen met Fietsmaatjes nemen zijn krachten langzaam toe. Maar dat is niet de enige reden dat hij graag met Fietsmaatjes fiets. Fietsen met een maatje verbreedt ook zijn leven.
Kenneth Vieira (74) somt een behoorlijke lijst gezondheidsproblemen op: twee nieuwe knieën, Parkinson, een leverabces die tot acht dagen coma leidde, een herniaoperatie die uitmondde in een verlamd been. Maar, rondt hij de lijst af, nu gaat het eigenlijk best goed met hem. Zijn krachten nemen toe, merkt hij.
De Vieira’s wonen op het Bergendael-terrein in Voorhout. Het uitzicht achter is wijds en in het bollenseizoen is het prachtig. “Maar dat duurt niet zo lang. Daarna gebeurt er niet zo veel meer op het land.” Dan verlegt hij zijn aandacht naar de veertig eenden, de eksters en meerkoeten, de reiger en – incidenteel – de parkieten. “Het lijkt wel een vakantiepark hier”, lacht hij. “Het is heerlijk rustig. En dat is goed. Ik heb genoeg reuring in mijn leven gehad.”
Gewoon proberen
De geboren Surinamer vertrok naar Nederland voor de studie geneeskunde. Toen hij huisarts was ging hij aan de slag in Aruba. Daarna volgde een praktijk in Alphen aan den Rijn en nog weer later een in Portugal. “Er was toen Parkinson bij mij gediagnosticeerd en mijn neuroloog adviseerde een rustiger leven. Dat vonden we in de Algarve. Heerlijk was het daar.”
In Alphen had hij de duo-fietsen van Fietsmaatjes al eens zien rijden. “Toen ik hier kwam ben ik gaan zoeken of ze ook Fietsmaatjes in Voorhout hadden. Het leek mij leuk om te proberen.” En ja, natuurlijk had hij ook vooroordelen: dat het alleen voor hele oude mensen was en dat mensen in een rolstoel niet meekonden op de fiets. Maar die gedachten hebben hem niet weerhouden. “Ik probeer de dingen gewoon. Dat zit in mijn karakter. En gelukkig maar, want ik kwam erachter dat iedereen mee kan.”
Meetrappen
In het begin kon Kenneth nog niet meetrappen. Maar dat maakte niet uit. Hij kon gewoon mee op de elektrische duofiets. “En inmiddels trap ik mee. Dat gaat steeds beter. Ik revalideer nog steeds – heb drie keer per week fysio – en hoop uiteindelijk zo goed te zijn dat ik op een driewieler kan fietsen. Dan wordt mijn actieradius nog groter.”
Vrijwilliger Stef en Kenneth trappen aardig door. Zo’n 14 kilometer per uur. Een rondje Keukenhof, of zoals laatst naar Leiden. Hij lacht: “Zag ik het LUMC ook eens vanaf de grond. Dat ken ik alleen maar vanuit een bed.”
Band opbouwen
Maar het is niet alleen de beweging en de grotere actieradius wat hij zo waardeert aan Fietsmaatjes. “Ik ontmoet nieuwe mensen. Hoor nieuwe verhalen. En ik kom ook op plekken waar ik nog nooit geweest ben. Mijn maat, Stef bijvoorbeeld, hij is van mijn leeftijd. Hij heeft altijd in de ICT gewerkt. Een heel andere wereld dan ik. Langzaam leren we elkaar kennen. Zo bouwen we een band op. Dat is leuk.”
Kenneth gunt iedereen die niet zelfstandig meer kan fietsen een Fietsmaatje. “Ik vind het zeer waardevol. Zeker met het oog op de vergrijzing van de maatschappij en de vereenzaming. Daarin kan Fietsmaatjes een hele positieve rol spelen. Ik hoop daarom ook dat Fietsmaatjes uitgroeit tot een landelijk dekkende organisatie. Met genoeg fondsen voor fietsen en eigen garages en een potje om de eigen bijdrage uit te bekostigen voor mensen die die paar euro niet kunnen betalen. Want iedereen die wil, moet mee kunnen fietsen, vind ik.”
Auteur: Marijn Kramp. Fotograaf: J.A. de Sterke
