Een tocht van een paar uur, daar draaien fietsmaatjes Wilco van der Elst en Paul Zwaan de handen niet voor om. Soms gaan ze er zelfs weleens een hele dag op uit op de duofiets. Zo fietsten ze een keer de Molentocht aan de andere kant van de Kagerplassen. “Eer je daar bent met de fiets heb je er al heel wat kilometers opzitten. En dan is er die tocht nog van 40 kilometer.”
De mannen hebben het prima naar hun zin met elkaar. “We houden allebei van fietsen” vertelt Wilco. “En naast elkaar op zo’n fiets is erg gezellig. Het praat gemakkelijk als je naast elkaar zit.”
Wilco heeft hersenletsel opgelopen aan een, zoals hij het noemt, ‘buitengewoon lullig ongeluk´. Met zijn ouders op vakantie in Engeland kregen ze een auto-ongeluk. De rest van zijn familie had niks maar Wilco, destijds 18, belandde vier maanden in coma. “Ik heb toen ik ontwaakte, alles weer opnieuw moeten leren. Lopen, praten, eten, alles. Dat was zwaar, maar ik kan wel weer bijna alles. Bijna, want je houdt er altijd wat aan over. Ik heb nog altijd problemen met mijn oriëntatie vermogen. Lichamelijk kan ik prima fietsen, maar geestelijk niet. Ik verdwaal overal.”
Vier maatjes
Paul is via zijn ouders in aanraking gekomen met Fietsmaatjes. “Zoals zoveel vrijwilligers ben ik begonnen met fietsen met mijn ouders. Dat is heel mooi als je dat nog met hen kunt doen. Ik maakte tijdens het fietsen altijd veel foto’s. Konden we die later samen terugkijken. Dan genoten we opnieuw.”
Inmiddels zijn beidezijn ouders overleden. “Maar ik ben blijven fietsen met andere mensen. Ik heb nu vier maatjes. En binnenkort maak ik een proefrit met een medebewoner van ’s Heerenloo van Wilco. “Die zei laatst toen ik Wilco op ging halen dat hij ook weleens een keer mee wil fietsen. Mooi toch? Ze kunnen lichamelijk zoveel. Hartstikke goed om dan lekker te fietsen.”
Met iedereen is het anders fietsen vindt Paul. “Met Wilco praat ik honderduit. Maar een ander maatje is doofstom en blind. Toch weet ik precies wanneer hij koffie met iets lekkers wil. Dan stopt hij namelijk met trappen.” Deze man geniet intens van de buitenlucht, vertelt Paul. “De geuren, de wind, de zon en de regen. Je ziet aan zijn gezicht dat hij dat heerlijk vindt.”
Fotograaf: J.A. Sterke
Praatje maken
Met Wilco gaat hij vaak een paar uur op pad. Naar de Keukenhof, het strand, door Leiden of soms naar Hillegom. “Daar ben ik geboren” vertelt Wilco. Hij vindt het leuk om af en toe weer eens door zijn geboortedorp te fietsen. En de bollenvelden, daar geniet hij ook van. “We rijden ook gewoon dwars door bollenschuren hoor”, vertelt hij lachend. “Vinden ze prima hier in de streek.” “En als ze het niet prima vinden fietsen we snel weer door”, vult Paul aan.
Bij de Tulperij in Voorhout waar de mannen graag een kopje koffiedrinken is er zelfs een Fietsmaatjes-ingang zodat de duofietsen gemakkelijk tussen de bloemen door kunnen fietsen. Mensen zijn sowieso altijd erg vriendelijk voor Fietsmaatjes, vindt Paul. “Veel mensen maken een praatje of steken hun duim op, of zwaaien. En aan Wilco hebben ze dan een goede.”
Wilco houdt altijd wel van een praatje en een beetje gezelligheid. “Ik ben een positief mens. Ik heb allerlei narigheid meegemaakt en dat was niet makkelijk. Maar in coma heb ik ook kennisgemaakt met het hiernamaals. Daar ga ik later graag naar toe. Maar eerst wil ik hier nog een tijd van het leven genieten. En dan vooral van het fysieke leven. Daarom fiets ik ook zo graag. Want dat zijn dingen die we na ons overlijden niet meer kunnen doen. Dus daar moeten we het nu van nemen.”
Dit verhaal is afkomstig uit het FM Jubileum magazine 2022. Auteur: Marijn Kramp
